Παγκοσμιοποιηση, Οικουμενισμός και Ιεραποστολή

Στις μέρες μας πολλά λέγονται, πολλά γράφονται και πολλά παρουσιάζονται από τα Μ.Μ.Ε. (βιβλία, συνέδρια, περιοδικά, ραδιόφωνα, ), σχετικά με τα πολιτικό-θρησκευτικά κινήματα της Παγκοσμιοποιήσεως και του Οικουμενισμού.

Ό πολύς κόσμος βέβαια δεν πολύ καταλαβαίνει τι σημαίνουν όλα αυτά (ίσως κάτι υποψιάζεται) και αδιαφορεί, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι όλη αυτή ή δραστηριότητα σε παγκόσμιο επίπεδο αφορά την 'ίδια του τη ζωή και τη ζωή των μελλοντικών γενεών όλου του κόσμου, την ελευθερία τους, τον πολιτισμό τους και τελικά τη σωτηρία της ίδιας τους της ψυχής.

Ας προσπαθήσουμε ν' απλοποιήσουμε κάπως τα πράγματα.
Είναι γνωστό από την Αποκάλυψη του Αποστόλου Ιωάννου ότι κάποια μέρα θα εμφανισθεί ό Αντίχριστος (πρόσωπο συγκεκριμένο), ό οποίος με τη βοήθεια του διαβόλου θα επιχειρήσει να επιβληθεί ως Νέος Χριστός, νέα θρησκεία σ' όλη τη γη.
Για να γίνει όμως αυτό, θα πρέπει να
υπάρξει μια παγκόσμια πολιτική υπερδύναμη, με τη βοήθεια της οποίας θα είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί το νέο σατανικό σχέδιο.
Εκφράσεις αυτού του σχεδίου είναι ή Παγκοσμιοποίηση (Νέα Εποχή, Νέα Τάξη Πραγμάτων) και ό Οικουμενισμός.

Παγκοσμιοποίηση. Οι εγκέφαλοι της Νέας Εποχής δρώντας προσχεδιασμένα και συνεργαζόμενοι ύπουλα με στρατευμένες πολιτικές δυνάμεις και χιλιάδες οργανισμούς ανά τον κόσμο (Εβραίοι, Μασόνοι, σέκτες...) επιδιώκουν να επιβάλουν την Νέα Τάξη Πραγμάτων, δηλ. να ενώσουν όλη την ανθρωπότητα κάτω από μια κεντρική εξουσία, μία Παγκόσμια Κυβέρνηση, πού θα κυβερνά όλο τον Πλανήτη καθιστώντας όλους τους πολίτες της γης άβουλα πιόνια στην άνομη σκακιέρα των καταχθόνιων σχεδίων της, με τελικό σκοπό την επικράτηση του Αντίχριστου.

Οικουμενισμός. Μέσα στο πνεύμα της Παγκοσμιοποιήσεως κινείται και ό λεγόμενος Οικουμενισμός, πού αφορά την θρησκεία. Πρόκειται για μια Παγκόσμια Θρησκεία, μια Πανθρησκεία. Χριστιανοί ετερόδοξοι (αλλά και Ορθόδοξοι!), Μωαμεθανοί, Ιουδαίοι, Ινδουιστές, Βουδιστές, Ζωροαστριστές κ.ά. με το δέλεαρ του ενδιαφέροντος για σοβαρά παγκόσμια προβλήματα (περιβάλλοντος, υγείας, ειρήνης, κ.λπ.) συμμετέχουν σε διαθρησκειακές συναντήσεις, οπού προβάλλουν τίς θρησκευτικές τους διδασκαλίες με αποτέλεσμα την ισοπέδωση των πάντων, ώστε και εμείς οί Ορθόδοξοι χριστιανοί να δεχτούμε ότι ή εξ αποκαλύψεως πατροπαράδοτη και μοναδική Εκκλησία του Χριστού είναι ισότιμη με άλλες ομολογίες και διδασκαλίες, όπως του Δαλάι - Λάμα, του Ταλμούδ, των Γκουρού, του Μωάμεθ και των λοιπών θρησκευτικών και φιλοσοφικών ιδεολογιών.

Στον ίδιο χώρο δραστηριοποιείται και το γνωστό Π.Σ.Ε. (Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών) στο οποίο συμμετέχει και ή επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος και άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες (μερικές ήδη απεχώρησαν). Οι Ρωμαιοκαθολικοί δρώντας εκτός Π.Σ.Ε. διακηρύττουν ένα αποκλειστικά δικό τους Οικουμενισμό με την ένωση όλων των Χριστιανών (Παπικών, Ορθόδοξων, Προτεσταντών, Ουνιτών...) κάτω από την εξουσία του Πάπα διοργανώνοντας Παγχριστιανικά Συνέδρια, συμπροσευχές και άλλα παρόμοια.
Το κύριο επιχείρημα των Ορθόδοξων Εκκλησιών, πού συμμετέχουν επίσημα ή ανεπίσημα, στις διάφορες διαθρησκειακές εκδηλώσεις δεν είναι τόσο το να βοηθήσουμε κι εμείς στη λύση των παγκόσμιων προβλημάτων, πού ταλαιπωρούν τους λαούς της γης, όσο το να δώσουμε μαρτυρία της Ορθόδοξης αλήθειας και πίστεως μας προς όλες τις κατευθύνσεις. Το επιχείρημα όμως αυτό καταρρίπτεται από την ίδια την πραγματικότητα, αν σκεφθεί κανείς τι γίνεται στα Οικουμενιστικά Συνέδρια.

Πότε μιλούν για «Διευρυμένη Εκκλησία», όπου όλες οι Ομολογίες είναι «Αδελφές Εκκλησίες»• αρά όλοι ίσοι είμαστε τι παπικός, τι προτεστάντης, τι ουνίτης, τι ορθόδοξος.
Έτσι υποβιβάζεται ή Ορθοδοξία και αμβλύνεται ασφαλώς ή Ορθόδοξη συνείδηση.

Άλλοτε λανσάρουν τη «θεωρία των κλάδων», όπου ως κλάδοι του ίδιου δέντρου (της Εκκλησίας) κάθε Ομολογία κατέχει ένα μέρος της αλήθειας. Άρα καταργείται ή «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», στην οποία το σταλμένο από τον Ιησού Χριστό Άγιο Πνεύμα δίδαξε «την πάσα αλήθειαν».

Ιεραποστολή. Όλες αυτές και άλλες παραπλανητικές θεωρίες καταργούν ουσιαστικά τη σπουδαιότατη εντολή του Χριστού «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» και κατά συνέπεια και κάθε ιεραποστολική δραστηριότητα για τη σωτηρία των εθνών, εφόσον παραδεχόμαστε ότι δε γνωρίζουμε τίποτε περισσότερο ή σπουδαιότερο από τους άλλους. Επομένως σε ποιόν και με ποιο δικαίωμα πλέον να κάνουμε τον δάσκαλο!

Και όλα αυτά γιατί;
Γιατί απλούστατα μας φοβούνται.
Φοβούνται την Ορθοδοξία, πού κατέχει όλη την αλήθεια. Βλέπουν την κοσμογονία, πού συντελείται «επί πάσαν την γήν» με τα ιεραποστολικά μας κλιμάκια, τα θαύματα, πού επιτελούνται, την προθυμία χιλιάδων ανεπίσημων, αλλά και επίσημων προσώπων να γνωρίσουν από κοντά την Ορθοδοξία και πανικοβάλλονται, καθώς διαπιστώνουν ότι πραγματοποιείται βήμα προς βήμα ή προφητική ρήση του αείμνηστου Σερ Στήβεν Ράνσιμαν: «Κατά τον επόμενο αιώνα ή Ορθοδοξία θα επικρατήσει μεταξύ όλων των ιστορικών θρησκειών, ενώ το μέλλον του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού είναι αβέβαιο» (Εκπομπή Β.Β. C 13.1.1994).

Γεννάται, λοιπόν, το εύλογο ερώτημα: Αντί να απευθύνουμε το λόγο της Ορθόδοξης Αλήθειας «εις ώτα μη Ακουόντων» και αντί να σκορπίζουμε το σπόρο «επί την πέτραν» (γράφε «γρανίτην»), δε θα ήταν φρονιμότερο και αποτελεσματικότερο να δώσουμε απάντηση στην πρό(σ)κληση του Οικουμενισμού με την ενεργότερη δραστηριοποίηση μας στο θεάρεστο έργο της Εξωτερικής Ιεραποστολής; Να σπείρουμε «επί την γήν την καλήν», όπου θα αποδώσει «Εκατονταπλασίονα»;
Τα μηνύματά μας κατακλύζουν ευοίωνα από παντού: Νότια Αφρική, Κίνα, Ιαπωνία, Κορέα, Μαδαγασκάρη, Ινδονησία, Κεντρώα Αμερική, Μεγάλη Ελλάδα (Ν. Ιταλία, Σικελία), Αλβανία.
Οι Ιεραπόστολοί μας μαχόμενοι στην «πρώτη γραμμή» του μετώπου μέσα σε ποικίλες αντιξοότητες (εμφύλιοι πόλεμοι, αρρώστιες, εγκλήματα, σατανικά ήθη και έθιμα, μαγεία, πείνα, αξεπέραστες οικονομικές δυσχέρειες) αγωνίζονται ηρωικά με μόνα όπλα την πίστη, την προσευχή και την ελπίδα. Και πετυχαίνουν πολλά, πάρα πολλά με τη βοήθεια του Θεού.
Αλλά δυστυχώς είναι λίγοι προς το παρόν και τα οικονομικά τους πενιχρά.
Και εδώ ακριβώς εντοπίζεται ό δικός μας ρόλος, ό ρόλος «των μετόπισθεν», του συνεχούς ανεφοδιασμού της πρώτης γραμμής. Εμείς δια του Θεού, είμαστε ή ελπίδα τους.

Πρέπει όλοι οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, ως άτομα και ως λαοί, να συναισθανθούμε τη μεγάλη μας ευθύνη έναντι του Θεού και των εντολών του.

Κράτος, Εκκλησία, κλήρος και λαός, να συστρατευθούμε και να δραστηριοποιηθούμε, ό καθένας από τη δική του θέση, ώστε
α) να γίνονται οργανωμένες προσπάθειες για την συνεχή επάνδρωση των κλιμακίων με το απαραίτητο έμψυχο υλικό (μοναχούς, ιερείς, γιατρούς, νοσοκόμους, εκπαιδευτικούς και διάφορους απαραίτητους επαγγελματίες και εργάτες) για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα και
β) να ενισχύσουμε συνεχώς οικονομικά τη γιγάντια προσπάθεια με ότι ό καθένας προαιρείται.

Με τον τρόπο αυτό δίνουμε την ευκαιρία και στους αλλόθρησκους και στους ετερόδοξους, καθώς θα παρακολουθούν τη θαυματουργή επικράτηση και το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, να γνωρίσουν, να πεισθούν και να ασπασθούν την ορθή πίστη των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας του Χριστού.
Να σωθούν αυτοί να σωθούμε κι εμείς.

Του κ. Χριστόφορου Γεροντίδη, φιλολόγου
(Δημοσίευση «Ορθόδοξος Τύπος» 4/2/05).